Θα μπορούσε να είναι ένα νέο trend, ένα πολύ συγκεκριμένο προφίλ κάποιων νεαρών ατόμων που φιλοδοξούν να φτάσουν ψηλά και να υπερτιμούν τις δυνατότητές τους.
Ξέρετε, οι δημοσιογράφοι σε λίγες γραμμές είναι όλα αυτά που λένε: ρουφιάνοι, αλήτες και αν κάτσω λίγο και το σκεφτώ, θα μπορούσα να προσθέσω ένα σωρό άλλα επίθετα, με άκρως αρνητική έννοια. Οι δημοσιογράφοι είναι δημοσιογράφοι παντού: στην οικογένειά τους, στη δουλειά τους (φυσικά) ανεξάρτητα αν έχει να κάνει ή όχι με την δημοσιογραφία, στην παρέα τους, στη σχέση τους και φυσικά στον εαυτό τους. Επειδή το αντικείμενό τους δεν είναι κάτι συγκεκριμένο και οι γνώσεις τους μπορεί να προέρχονται από πολύ διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα, θεωρούν τους εαυτούς τους παντογνώστες και έχουν πάντα κάτι να απαντήσουν σε οτιδήποτε τους λες. Και θα το πουν ακόμη και αν είναι η μέγιστη μπαρούφα και είναι 100% μη σίγουροι γι'αυτό που λένε και θα το στηρίξουν τόσο σθεναρά, που στο τέλος θα σε πείσουν.
Πάμε στη νέα γενιά τώρα.
Όσοι εκ των νέων αποφασίζουν να ασχοληθούν με αυτό που ονομάζουμε όλοι μας "Δημοσιογραφία" ή "Μέσα Επικοινωνίας" ή ακόμη και "Δημόσιες Σχέσεις" αν θέλετε, που είναι ένα αρκετά μεγάλο παρακλάδι για την Δημοσιογραφία ως δουλειά πλέον, είναι συνήθως οικονομικά καλά, φιλόδοξοι ως εκεί που δε πάει, με έμφυτο ξινό υφάκι που ξεκινά από το σούφρωμα του κούτελου μέχρι το ζούπηγμα του πηγουνιού, και αγενείς. Μα πολύ αγενείς. Αυτοί το ονομάζουν ειλικρίνεια. Εγώ το λέω αγένεια.
Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι αρκετά απαιτητική. Αυτό είναι κάτι που ο περισσότερος κόσμος δεν το γνωρίζει. Είναι πρακτικές οι δυσκολίες. Δηλαδή: αν αποφασίσεις να βγάλεις κάποια σχολή πανεπιστημιακού ή ιδιωτικού επιπέδου, θα σου μάθουν να γράφεις καλά, να διαβάζεις και να κατανοείς τι διαβάζεις, να ξεχωρίζεις τι είναι το πιο σημαντικό απ'ό,τι διαβάζεις, καθώς και το να μιλάς κάπως σωστά (προσοχή στο *κάπως*). Σε όλα τα άλλα θέματα όμως, είσαι παντελώς άσχετος, ή έχεις απλά μια γενική ιδέα, δηλαδή ό,τι θα μπορούσε να ξέρει και ένας οικοδόμος που δεν έχει βγάλει καμία πανεπιστημιακή σχολή αλλά ασχολείται με το ίντερνετ και ενημερώνεται μέσα από αυτό, όσο ακραίο και αν ακούγεται και όσο και αν ενοχλεί κάποιους που τυχόν διαβάσουν αυτό το κείμενο.
Επίσης, στο πανεπιστήμιο ή στην ιδιωτική σχολή σου μαθαίνουν να έχεις θράσος, που σημαίνει πολλές φορές πως η γλώσσα τρέχει πολύ πιο γρήγορα από το μυαλό και που παράγεις μηνύματα παθητικά, χωρίς κάποια ιδιαίτερη επεξεργασία πρώτα. Κατ' εμέ, θα έπρεπε να δίνεται μια βάση στην έρευνα. Στην αναζήτηση και στην αξιολόγηση των πληροφοριών.
Το θράσος επίσης σου δίνει την αίσθηση της "γαματοσύνης" και να με συγχωρέσετε για την βωμολοχία. Αυτή η αίσθηση που προανέφερα είναι η κυρίαρχη αρνητική επιρροή στις αξίες και στην τυπική ευγένεια του κάθε εκκολαπτόμενου δημοσιογράφου, που σημαίνει ότι: καταρρίπτουν το ρόλο του καθενός, ανεξάρτητα από το τι είναι, τι έκανε, τι θα κάνει, και υπερεκτιμούν τον εαυτό τους (παντογνώστες όπως έλεγα και πριν, αλλά ουσιαστικά γνώσεις μηδέν).
Σαν δημοσιογράφος ή έστω wannabe, τονίζω με αυτό το άρθρο μου την ανάγκη για ουσιώδη παιδεία, για έρευνα και σημαντικότερο όλων, να μην ξεχνάτε τους τρόπους σας, τον σεβασμό στους μεγαλύτερους και πιο έμπειρους από εσάς, όπου βέβαια αυτός απαιτείται, και επιπλέον, όταν σας μιλάει κάποιος και σας λέει δύο πράγματα για εσάς, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να ακούσετε τι έχει να σας πει. Είναι πολύ σπάνιο να ασχοληθεί κάποιος προσωπικά με εσάς, κάτι που σίγουρα θα αναζητήσετε στο μέλλον στις μετέπειτα δουλειές σας και όταν θα συμβεί θα πρέπει απλά να το εκτιμήσετε και να μη το πετάξετε. Δώστε μια ευκαιρία στις ευκαιρίες, γίνετε διαλλακτικοί, συζητήστε, διαφωνήστε αν θέλετε, αλλά με υγιή συζήτηση και όχι με απειλές και τραμπουκισμούς. Έχω βαρεθεί στην ολιγόχρονη πορεία μου να αντιμετωπίζω άτομα που το μόνο που έχουν ως κανόνα είναι η ... "παρτάρα" τους και μόνο (μην με παρεξηγείτε, αν έχετε κύκλους δημοσιογράφων, θα δείτε πως έτσι και χειρότερα εκφράζονται) και στην ουσία το έργο που παράγουν να είναι ένα μεγάλο 0!!
Είσαι κάτι, όταν οι άλλοι κρίνουν ότι είσαι.
Φιλικά.
ΥΓ. χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω τα λεγόμενά μου, υπάρχουν πάντα τα φωτεινά παραδείγματα των εξαιρέσεων. Μην παίρνουν τα μυαλά σας αέρα όμως.
