Είναι βράδυ, είσαι κομμάτια, κάθεσαι με μια κρύα μπύρα στο μπαλκόνι, χαζεύεις όσους περνάνε, τους απέναντι, τα δέντρα, μυρίζεις τον αέρα... Είσαι μόνος. Είσαι μόνη. Ακόμα και αν δεν είσαι, αισθάνεσαι. Και τότε θες να κάνεις κάτι για να σπάσεις την ησυχία, την μοναξιά σου και την θλίψη της στιγμής.
Γυρνάς και βλέπεις το ραδιόφωνο, το ανοίγεις. Έχει ένα κομμάτι αδιάφορο, βάζεις λίγη φωνή να ακούγεται κάτι, να σου τραβήξει τη προσοχή. Κάθεσαι και κοιτάς πάλι έξω. Το βράδυ αυτό ήταν κοινό μέχρι που άνοιξες το ραδιόφωνο. Ακούς μια φωνή να απευθύνεται σε σένα. Σου μιλάει, σε καλησπερίζει. Σου λέει τι μουσική θα βάλει. Είναι σαν να σε ξέρει, σαν να γνωρίζεστε καιρό.
Μπορεί να μην ξανακούσεις ποτέ αυτή τη φωνή, αλλά απόψε είναι δική σου. Είναι εκεί για σένα. Κάθεται και βάζει μουσική για σένα. Εσύ παράλληλα φτιάχνεις τη μορφή της φωνής: γυναίκα, γύρω στα 28, ελεύθερη, ψηλή, μελαχρινή, σχετικά αδύνατη, μένει μόνη της, είναι όμορφη ή έστω συμπαθητική. Ή άνδρας γύρω στα 35, πάντα ελεύθερος, μοναχικός, πιθανόν καπνίζει την ώρα της εκπομπής, είναι όμορφος σχετικά ή έστω γοητευτικός, είναι μόνος και αυτός σαν εσένα.
Στέλνεις μήνυμα. Σου λέει μια προσωπική καλησπέρα, μόνο για σένα. Αν είσαι τυχερός/ή σου αφιερώνει το επόμενο κομμάτι. Που είναι για σένα. Προσπαθεί να φτιάξει την εικόνα σου, είσαι πιτσιρίκα 17 χρονών ξανθιά, γλυκιά και αδύνατη, με λεπτή φωνή και λαμπερό χαμόγελο. Είσαι άνδρας 30 χρονών, μελαχρινός, με ωραία χαρακτηριστικά, με δυνατή προσωπικότητα και ψάχνεσαι.
Το επόμενο κομμάτι είναι συναισθηματικό και όλως τυχαίως είναι σαν "να γράφτηκε για σένα". Είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις εκείνη τη στιγμή. Είναι αυτό που θέλει να ακούσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός εκείνη τη στιγμή, αλλά ξαφνικά αισθάνεσαι την ανάγκη να το ακούσεις και εσύ. Ανεξάρτητα από το είδος, τον καλλιτέχνη, τη διάρκεια, είσαι εκεί, στη συγκεκριμένη συχνότητα, τη συγκεκριμένη στιγμή και ακούς αυτή τη φωνή.
Δεν έχει σημασία ούτε αν εσύ είσαι 17 και κουκλάρα, ούτε αν εσύ είσαι 28 και σούπερ γοητευτικός. Το ραδιόφωνο σε κάνει να είσαι. Είναι αυτή η δύναμη της φωνής που σε κάνει να περνάς εικόνες στον άλλο, να αλληλεπιδράς μαζί του. Είναι σαν να είσαι δίπλα στον ραδιοφωνικό παραγωγό, να πίνετε μπύρες παρέα, να μιλάτε και να ακούτε μουσική μαζί. Μπορεί να μην γνωριστείτε ποτέ, και αυτό θα ήταν το ιδανικό γιατί αυτή είναι η μαγεία, αυτή είναι η αγάπη που αισθάνεσαι για το ραδιόφωνο. Το μυστήριο και το άγνωστο. Το επικίνδυνα γοητευτικό.
