Τη συγκεκριμένη μέρα την έχω συνδέσει άμεσα με τη μουσική της: μπόλικος Θεοδωράκης, χαρακτηριστική φωνή του Ξυλούρη, αλλά και μουσική μέσα από τις μπουάτ της Αθήνας πιο...γλυκανάλατες και ρομαντικές, γιατί όσα προβλήματα και να έχεις, δεν σταματάς να ερωτεύεσαι...
Bob Dylan, Νοστράδαμος, Χατζιδάκις, Socrates και άλλα αθάνατα διαμάντια της εποχής, μια εποχή με πολλά ερεθίσματα όπως φαίνεται, με μια επιστροφή στην φύση και στην αθωότητα, στις αξίες, στα συναισθήματα, στην ελευθερία της έκφρασης και της άποψης. Φαίνεται πως στις δύσκολες στιγμές η τέχνη ενώνει και αναπτύσσεται με απίστευτες διαστάσεις. Η δύναμη των τραγουδιών μας κάνει να μην ξεχνάμε τι έγινε, ειδικά όταν μιλάμε για Θεοδωράκη είναι σαν να παρουσιάζεται μπροστά μας σε οθόνη το στιγμιότυπο όπου τα τανκς εισβάλλουν στον χώρο του Πολυτεχνείου.
Ως προς το σήμερα, στη θλιβερή αυτή επέτειο εν έτει 2011, αναρωτιέμαι τι έχει μείνει: Η ίδια η «γενιά του Πολυτεχνείου», η γενιά της ελεύθερης έκφρασης, που τάσσεται υπέρ της διασφάλισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η ίδια αυτή γενιά τα ανατρέπει σήμερα, στο βωμό συμφερόντων. Ως σύγχρονοι ήρωες που αναλαμβάνουν πάλι να σώσουν τη χώρα.
Φυσικά, τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο. Τα κίνητρα, τα οφέλη, ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούσαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, έχουν αλλάξει, εννοείται με την κακή έννοια.
Και έτσι η επέτειος είναι θλιβερή και αστεία συνάμα.
Ευτυχώς η δύναμη της μουσικής και των τεχνών παραμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου